Redactie Inspiratie 6 jun 2014, 20:00

Leestijd: 4 minuten

Dé pizza van Da Michele in Napels: afgevinkt van de bucketlist!

Er zijn van die dingen die je in je leven ‘gedaan’ moet hebben. Anders is je leven, volgens sommigen, niet af of vervolmaakt. Er zijn mensen die, na de film The Bucketlist gezien te hebben, er een eigen lijstje op nahouden.

Volgens Goethe was het: ‘Eerst Napels zien en dan sterven.’ Want na het zien van de stad Napels zou elke andere stad een teleurstelling zijn, zo mooi vond hij het. Je moet ervan houden, maar ook ik vind Napels een geweldige stad. De drukte, de enorme chaos, ik hou daar wel van.

door Wilbert, onze culinaire levensgenieter in Italië

En, Napels heeft Da Michele. Dé ‘place to be’ voor een pizza. Pino, een Italiaanse vriend van me uit Eindhoven, én een onschatbare bron als het over de Italiaanse eetcultuur gaat, vond dat ik niet in Napels geweest was als ik geen pizza bij Michele gegeten had.

Dus ik naar de Via Cesare Sersale in Napoli. De tempel van de pizza, zoals op de shirts van de bediening staat. De pizza wordt het voor eerst gedocumenteerd in het jaar 990 met als plaats van oorsprong Gaeta in Italië. Pizza is een plat brood en een variant op focaccia, dat al door de Romeinen werd gegeten. In de 16e eeuw werd in Napels de pizza verkocht als streetfood en was het beslist geen gerecht dat je in restaurants at. Voor zover bekend is de allereerste pizzavariant de Marinara: een door schippersvrouwen (‘marinara’) gemaakt gerecht voor hun mannen na een dag hard werken. Plat deeg met een topping van tomatensaus, oregano, knoflook en rijkelijk besprenkeld met extra vergine olijfolie.

Raffaele Esposito creëerde in 1889 de pizza Margherita als eerbetoon aan koningin Margherita di Savoia in de kleuren van de Italiaanse vlag: tomaat (rood), mozzarella (wit) en basilicum (groen).

Dit zijn, volgens de familie Michele, de enige twee echte originele pizza’s. Meer keus is er in deze zaak daarom ook niet. Michele werd in 1870 als restaurant gesticht, met recht ‘l’antica pizzeria’ (de oudste pizzera). En ja, ze verkopen tot de dag van vandaag alleen deze twee pizza’s.

En ze zijn daarmee succesvol, want Pino en ik zijn niet de enigen die dit verhaal kennen. Als je rond lunchtijd komt, of rond een uur of acht ‘s avonds, dan sta je in de rij en moet je een nummertje trekken. De huidige generatie Michele, ik schat de man tussen de 65 en 70 jaar, bemant zelf de kassa vooraan in de zaak. En het bedienend personeel, alsmede de pizzabakkers, zijn allemaal mannen.

Voor de romantiek of een gezellige avond ‘uit eten’ hoef je niet te gaan. Het meubilair bestaat uit tafeltjes met een stalen onderstel en marmeren blad, zo’n 60 couverts, en de wanden zijn bekleed met witte en groene tegeltjes. De meeste tafeltjes zijn vierpersoons, en als je dan eindelijk wordt uitgenodigd om te gaan zitten, loop je het risico dat je een plaats gewezen wordt aan een tafeltje waar er al twee zitten.

De menukaart is simpel en hangt aan de muur bij elk tafeltje. De keuze uit een Margherita of Marinara in ‘normale, media of maxi’-afmeting en cola, fanta, bier of water als drankje. Er blijkt sprake van een uitstekende coördinatie tussen de vloer en de keuken want ogenschijnlijk nonchalant – er wordt niets opgeschreven -, verschijnt er rap daarna de bestelling.

In de open keuken heerst een gezellige hectiek waar drie mannen zich bezig houden met het deeg en de topping, en drie mannen zijn louter bezig met het afbakken. De pizza’s gaan er in een rap tempo uit, ze moeten vast een onwaarschijnlijk hoge en grote omzetsnelheid halen. Af en toe worden de ingrediënten vanuit een andere keuken aangevuld en dan komt er ineens een groot heet vat voorbij met gloeiende houtskool voor het vullen van de – uiteraard – houtgestookte roodgloeiende steenoven.

En de smaak? Die is werkelijk voortreffelijk. Hier wordt met recht de oorspronkelijke pizza geëerd. En hiervoor maken veel toeristen, maar ook de Italianen zelf, terecht graag een ommetje. Ik had het genoegen beide varianten te proeven en dit was het wachten absoluut waard. Nooit proefde ik een pizza met zo’n rijke smaak en zo’n perfect gebakken deeg.

Als de pizza op is, word je geacht te gaan afrekenen, de bedienende ober vergezelt je naar de baas achter de kassa en vertelt hem wat jij moet betalen, en de volgende gasten nemen al weer plaats aan het door jou verlaten tafeltje. Je betaalt €4,50 voor een media pizza en twee euro voor een biertje. Dat ijsje als dessert kan er dan nog wel af en neem je dan maar om de hoek bij de dichtstbijzijnde gelateria.

Pizza eten Da Michele, il tempio della pizza, is de moeite waard. Nostalgie, romantiek? Ik weet het niet, maar ik heb het in ieder geval ‘gedaan’. Afgevinkt van de bucketlist!

Da Michele
Via Cesare Sersale, 1-3, Napoli, Italië
Elke dag behalve zondag geopend van 11:00 tot 22:30